อำเภอเบตง เดิมเป็นดินแดนส่วนหนึ่งของหัวเมืองมลายู อยู่ภายใต้การปกครองของสุโขทัย จวบจนสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย เกิดศึกครั้งยิ่งใหญ่ และเสียกรุงให้แก่พม่า บ้านเมืองเกิดความวุ่นวายกับการกอบกู้เอกราช หัวเมืองมลายู ซึ่งเป็นประเทศราชในขณะนั้นจึงได้มีโอกาสรวมตัวเป็นรัฐอิสระ สร้างความเจริญรุ่งเรืองในด้านต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น ด้านวัฒนธรรม หรือเศรษฐกิจ โดยมีศูนย์กลางความเจริญอยู่ที่เมืองปัตตานี ดังปรากฏหลักฐานร่องรอย และซากปรักหักพักของเมืองเก่าต่าง ๆ แถบลุ่มแม่น้ำปัตตานี ครั้นในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น สมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก รัชกาลที่ 1 ทรงรวบรวมหัวเมืองมลายูที่แข็งเมืองกลับมาเป็นเมืองขึ้นอีกครั้ง ต่อมาทรงแบ่งหัวเมืองปัตตานีเป็น 7 หัวเมือง พร้อมทั้งกำหนดอาณาเขตอย่างเด่นชัด คือ ปัตตานี ยะลา หนองจิก สายบุรี ยะหริ่ง ระแงะ และรามันห์ โดยเมืองรามันห์นี้ คือ อำเภอเบตง รวมถึงอำเภอธารโตในปัจจุบัน ล่วงผ่านมาในสมัยรัชกาลที่ 5 การล่าอาณานิคมของชาติตะวันตก แผ่ขยายมายัง ภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้